şart | sümeyye betül

bir
-yalnız müntehir ateşinin şahididir-

intiharı birikmiş camlardan sarkıtalım fuzuli’yi
çünkü şairleri yakalım en çok şiirlerinden sonra
baharmış yine sarıya boyanalım saçlarımızdan ağaca duralım toprağa
gözüm! kör bakalım taşlara otursunlar içimize ağlasınlar
bu isyanımın tasdikidir bağırın beni vurun beni vurun

beni v u r u n . . .
beni
kalemimi on parmağımdan kırsınlar
affetmesin beşir fuad doktor zahmetini
üçüncü katta kalıyorum sık sık boğuluyorum
para yetmeyince kurşuna seni özlüyorum
hükmüm kırk harun bekleyişinde.

iki
- unuttuğunun tozunu içine çekmektir nevha-

ben ölünce yanıma göm nazını, batsın kara topraklara leheeey
aklımı çarpan ritimler zeka ekseninden kovulsun
vakte ihaneti çeksin muhabir şam sabahlarına
zannımı zehir tutsun nasıl da kandırdım kendimi
sularda güler aynalarda ağlarım madem
ertele geçmişi ölümün adını biçtim ardından

güle bakarım dün olur
yarın ölürüm bir ömür.

üç
-hitama ermiş her söz vasiyettir-

kayda geç hatamı gençliğine ders olsun üç koyu şartın gölgesi
sır saymak bilmez öğüdümdür; tut!
ki gömleğim cebirdir baş edemezsen
toysun benim kadar ölmek için gençsin /daha
hacminden taşar bu boşluk
şarkım:
bitiyor ama sen bekleme
ben öldümdü
öleceğim daha/.